Writer Sarjina

   ঔপনাসিক  গৰাকী  প্ৰথম প্ৰচেষ্টা মৃগনাভি অসমীয়া  উপন্যাস  সাহিত্য ইতিহাসত এখন উন্নত আৰু সুখপাঠ্য ৰচনা । উপন্যাস খনত সোণতৰা নামৰ নায়িকা গৰাকীৰ মানসিকতাৰ পৰিচয় পোৱা য়ায় ।স নধিয়া       ছা -পোহৰত ফুলা সোন বৰণীয়া জিকা ফুল দৰে গোপনে বুকুত আলফুলীয়া সপোনৰ বাহ  সজা  সোনতৰাই  শৰীৰ সবশ্ব  , ৰঙুচুৱা , বগা শকত , মাতাল , শান্তণু  চলিহাক হেৰুৱাইছিল সোণতৰাই ।কবিতা -গান -ছবি ভালপোৱা  সোণতৰাই  লগ  পাইছিল সহকৰ্মী বৰুৱাক ।শান্তণু চলিহাক  পৰিয়ালে সোনতৰা , সোণমণি বৰুৱাৰ সান্নিধ্যত লাভ কৰা জীৱনৰ আন্দনক ধূলিসাৎ  কৰিবলৈ ওলাই ছিল । সোণ মনিক মাকৰ কাষৰ পৰা আতৰাই নি সোণতৰা কৰি তুলিছে মানসিক ৰোগী।                           উপন্যাস শেষত ডাঃ যোছেফ, বৰুৱা আৰু সোণমণি আন্তৰিক তৎপৰতাত সোণতৰা আৰোগ হৈছিল । সহকৰ্মী বৰুৱা সোণতৰাই সোণমণিৰ সমথনত একাত্ম হ’বলৈ  আগবাঢ়ি  গৈছে । গভীৰ মননশীলতাৰে ঔপনাসিক গৰাকীয়ে মানৱৰ জীৱনবোধ ,বৈধব্য নাৰীমুক্ত ,নাৰীৰ মংগল ,নাৰী চেতনা পাঠক সমাজৰ আগত বননা কৰিছে। ।                                                              ‘মৃগনাভি’ ত  ভাষাই বিষয়বস্তুক মহত্ত্ব প্ৰদানত অন্যতম ভূমিকা গ্ৰহণ কৰিছে । ব নজঞনাময় ভাষা প্ৰয়োগে লগতে কাব্যিকতাই উপন্যাস খনৰ কাহিনীক মাজে মাজে চিএকলপধমী কৰি তুলিছে । এগৰাকী  নাৰীৰ জীৱনৰ বিকাশ আৰু সমাজৰ বান্ধোনে জীৱন শিথিল কৰিব খোজা মানসিকতাৰ প্ৰতিচছবি গভীৰ মমতাৰে পৰিচয় দিঙি ধৰিছে ।                                            ‘অয়নান্ত ‘       নাৰী কেনদিক     উপন্যাস  হিচাপে নাৰীৰ চিন্তা -চেতনাৰ  নতুন  উপ  লবধি ৰ শেএত বিষয়বস্তুৱে তীব্ৰতা  লাভ কৰিছে । নাৰী  মনৰ ভাৱ আদশক  দুটা প্ৰজন্মত প্ৰতিফলিত হৈছে । এটা প্ৰজন্ম সাম্প্ৰতিক সমাজখনৰ পৰিচয় দাঙি ধৰিছে আৰু আনটো প্ৰজন্ম ই পৰম্পৰাত সমাজ খনৰ  বান্ধ নক মষিমূৰ কৰিছে । ঔপনাসিক গৰাকীয়ে  গভীৰ  অধ্যয়ন পুষ্ট তাৰে বীনাপাণী চৰিএটোৰ জৰিয়তে প্ৰতিবাদী চিন্তা আৰু নাৰীৰ মমবেদনা  সহদয়তাৰে চিএত কৰিছে । থাপনাৰ কাপোৰ দাঙি ভগৱানক বিচৰা সময়ত বীনাৰ কথন ভংগীৰ মাজেৰে এটা প্ৰতীবাদী সুৰ শুনা য়ায় “ককা মই গামোচা দাঙি থাপনা চাই আহিলো , তাত দেখোন একো নাই ,প ইতা চুৰণি দুটা হে সোমাই আছিল ।”              সামাজিক পৰিৱেশ ৰ পটভূমিত ওপনাসিকা  গৰাকীয়ে বীণাপাণীৰ  চৰিত্ৰটো অংকন  কৰিছে । ভাৰতবষত  বিশ্বযুদ্ধৰপূ`ণ প্ৰস্তুতি , নীতিৰ প্ৰশনত আপোচহীন ইন্দ্ৰ গোসাঁইৰ দৰে সংস্কাৰ কামী ,মহাননদ বৰুৱা , যতীন বৰুৱাক দৰে শ্বাধীনতা যুজাৰু সকল ,জনছন আদিৰ দৰে জাতীয় জীৱনৰ এতিহৎ উদ্ধাৰ  কৰিব বিচৰা মিছনেৰী সকল, পৰম্পৰা ত বিশ্বাসী আইতা ইত্যাদি বিভিন্ন চৰিএই উপন্যাসৰ সামাজিক দৃশ্য সমূহ দাঙি ঔপনাসিকা  গৰাকী সফল হৈছে ।                                                   ঔপনাসিকা গৰাকীয়ে  চিৰাচৰিত মূল্য বোধৰ  জৰিয়তে গঢ় লৈ উঠা সমাজখনৰ ভাবধাৰাক প্ৰতিফলিত কৰিব লৈ প্ৰয়াস কৰিছে । আইতা  চৰিএটো মুখৰ সংলাপৰ জৰিয়তে তাৰ আভাস পাব পাৰি-“আমি তিৰোতা মানুহে কি কাম নিজৰ হেপাঁহ মতে কৰিব পাৰোঁ , “তিৰীজনম লৈ কিহৰ ইমান তেজ ” মাজনী জুই দেখিলে  নিজে আতৰি আহিবি । জুই লৈ খেলিবলৈ মন নেমেলিবি ।তিৰী জনম লৈছ, জুই এনে য়ে আগুৰি থাকে , “শ্বামীয়ে ই তিৰীৰ  সকলো , শ্বামী ন’হলে তিৰীৰ একো নাথাকে “আদি বাক্যই মনুসমৃতিয়ে আৱৰি ৰখা পৰম্পৰাত ভাৰতীয় সমাজখনৰে শ্বৰূপ দাঙি ধৰে ।বীণা পীণী সজীৱ  কেন্দ্ৰিয় আৰু প্ৰাপ্তি-অপ্ৰাপ্তিৰ  চৰিত্ৰ ।তাই প্ৰতিটো কামতে অণুসনধিৎসুক      মনৰ উমান পোৱা  য়ায়।বীনাই বিদোহ কৰিব পাৰে অথচ সমাজৰ প্ৰচলিত ৰীতি -নিয়ম উলংঘন কৰি পৃথক হৈ ওলাই আহিবলৈ সাহস কৰিব নোৱাৰে।           গভীৰ অধ্যয়ন পুষ্ট তা  ঔপনাসিকা গৰাকীয়ে অয়নাণতক  এক সুখপাঠ্য  উপন্যাস হিচাপে ৰূপান্তৰিত কৰিছে ।উপন্যাস খনত ভাষাই আকষণীয়তা প্ৰদান কৰি ছে ।ঊনবিংশ শতিকাৰ অসমীয়া সমাজ খনত মহাসমৰ ,অসমীয়া ভাষাৰ প্ৰথম চিনেমা ,সৌ যে উৰিছে শ্বৰাজৰনিচান ইত্যাদি প্ৰসংগই উপন্যাস বিসংগতি সৃষ্টি কৰি সমাজিক পটভূমিক খোলোক -ঢ়োলোক কৰিছে ।আনহাতে উপন্যাস খনত মিশ্ৰিত হৈ থকা বহুতো প্ৰতিভাক নাইকিয়া কৰি পেলাইছে । এই উপন্যাস কেইখনৰ জৰিয়তেই অৰূপা পটংগীয়া কলিতা ই এক নতুন যুগৰ সূচনা কৰিছে।                   

                                চাৰজিনা চহৰীয়া 
                                মংগলদৈ