চিৰ পৰিচিত বকুল জোপাৰ তলত অভিলেশে আমন জিমনকৈ থিয় দি আছে।হেজাৰ প্ৰশ্নই মনত দোলা দি যায়।হয়তো আজিয়েই বকুল জোপাক চিৰবিদায় দি যাব লাগিব।আজি যদি একো সঁহাৰি নাপায় জীৱনৰ গতি কোনফালে ধাৱমান হ’ব সি নিজেও নাজানে।অভিলেশে থিয় দি থকা ঠাইখিনি আছিল অনুলেখাৰ ঘৰৰ পদূলিৰ মুখ।বহু মাহ ধৰি অনুলেখাক মনৰ মানুহজনী কৰাৰ বাসনা অন্তৰত পুহি ৰাখিছে আৰু তাইকো এই কথা জনাই উত্তৰ দিবলৈ কৈছিল।কিন্তু অনুলেশাই উত্তৰ দিয়াৰ ভয়ত আঁতৰিহে আছিল।অভিলেশৰ আৰু ধৈৰ্য ধৰাৰ ক্ষমতা নাই।সি ভাৱি লৈছে আজিয়েই হ’ব অপেক্ষাৰ লগতে জীৱনৰ শেষ দিন।হঠাৎ কাৰোবাৰ ভৰিৰ শব্দত সচকিত হৈ উঠিল।চকু ঘূৰাই অনুলেখাক দেখি হাততে সৰগ পোৱাযেন পালে ।তুমি কিয় ইয়াত ৰৈ আছা,অনুলেখাই সুধিলে অনিমেশক।

অনিমেশে সেপঢুকি ক’লে আজি শেষবাৰৰ বাবে মই তোমাৰ মনৰ কথা জানিব বিচাৰিছোঁ।তেতিয়া অনুলেশাই কাগজৰ সৰু টুকুৰা এটা দি ক’লে ,এয়া লোৱা তোমাৰ উত্তৰ।এইখন পঢ়ি উঠি মোৰ ওচৰলৈ আকৌ এবাৰ আহিবা।সেয়া শেষবাৰ হ’বনে নাই মই নাজানোঁ।অনিমেশে নাতিদূৰত গৈ কাগজৰ টুকুৰাটো পঢ়ি মূৰ আচন্দ্ৰাই গ’ল।কোনোকাৰণতেই অনুলেখাই তেওঁৰ মনৰ মানুহজনী হ’ব নোৱাৰে।তথাপিও তাইৰ কথা ৰাখি ওচৰলৈ আহি ক’লে ,সকলো বুজিলোঁ ,আজিৰ পৰা আৰু ইয়াত ৰৈ ৰৈ বকুল জোপাৰ ছাঁ লব’লৈ নাহো,আৰু তোমাকো দেখা দিয়াৰ আশা নকৰো।তেনেতে অনুলেখাই হাতৰ মুঠিত লৈ থকা বগা ৰুমালখন দি ক’লে য’তেই যোৱা এইখন লগত ৰাখিবা,আৰু লিখা কথাখিনি হৃদয়ংগম কৰিবা ,এনেকৈ কৈ অনুলেখা লগে লগে ঘৰলৈ গুচি গ’ল।
              অনিমেশে মনত বিষাদৰ বোজা লৈ উভতনি যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলে।অলপ দূৰ গৈ ৰুমাল খনত লিখা কথাখিনি চাওঁ নাচাওকৈ চাব ধৰিলে ।ৰুমালত লিখা কথাখিনি পঢ়ি বকুল জোপাৰ ওচৰলৈ দৌৰ মাৰি গ’ল আৰু কলে মই তোমাৰ ছাঁত জিৰণি লব’লৈ সদায় আহিম । তাৰ ক’ব নোৱাৰাকৈয়ে আনন্দত মুখৰ পৰা  উচ্চ স্বৰে ওলাই আহিল মোৰ জীৱন সাৰ্থক হ’ল।
এষাৰি মাতত হৃদয়ত মৰমৰ গজালি মেলে।
এপলক চাৱনিয়ে দেহত প্ৰেমৰ জোৱাৰ আনে।
অনুভৱে অনুভৱক সাৱটি
       জীৱনৰ পথত খোজ কাঢ়ে।
জোন তৰাক সাক্ষী কৰি
          আজীৱন একেলগে থকাৰ শপত ল’লে।

                   শ্ৰীৰমা কান্ত দাস
                        গুৱাহাটী
                     9678757802