Hourly Times

আজি প্ৰায় তিনিমান বজাত মই সাৰ
পাই গ’লো ।
বাহিৰলৈ আহি দেখোঁ
ফৰিংফুটা
। মনটো ভাল লাগি গ’ল ।
আগতে কোনোদিন এনে অনুভৱ
হোৱা নাছিল । কিয়নো
জীৱনত প্ৰথমবাৰৰ
বাবে আজিহে
নিশা তিনিবজাত
বিছনাৰপৰা উঠিছোঁ ।
কি মন গ’ল নাযানো
গেটখন
খুলি বাহিৰলৈ বুলি আগুৱাই
গ’লোঁ ।
সেমেকা বতাহ এজাকে সমগ্ৰ
শৰীৰ চুই গ’ল ।
আনন্দতে গুণগুণাই
গান গাবৰ মন গ’ল ।
আহি আহি মই প্ৰায় বিগ
বজাৰৰ
উচৰ পালোহি । আমাৰ ঘৰ আৰু
বিগবজাৰৰ দূৰত্ত্ব প্ৰায়
তিনি কিঃমিঃ মান হ’ব ।
এইবাৰ মই উভতি যোৱাৰ
কথা ভাবিলোঁ ।
ভবা মতেই কাম ।আৰম্ভ হ’ল
উভতনি যাত্ৰা ।
প্ৰায় দুই-তিনি মাইল মান
আহিছোঁহে
গুৰুমকৈ শব্দ এটা শুনিবলৈ
পালোঁ ।
বুকুৱেদি কিবা পাৰ
হৈ যোৱাৰ
দৰে অনুভৱ
হ’ল ।লগে-লগে
মই মাটিত বাগৰি পৰিলোঁ
তেজেৰে ঠাইখন ৰাঙলী হৈ
পৰিছে ।
ইফালে-
সিফালে চালোঁ যদিয়ো কাকো
নে
হঠাত্ কাৰোবাৰ খোজৰ শব্দ
শুনিবলৈ পালোঁ ।
চাই দেখোঁ মোৰ নতুন
প্ৰেয়সী ৰীমা
।
হাতত তাইৰ উদ্যত ৰিভলভাৰ
।
নিজকে বিশ্বাস কৰিব পৰা
নাই মই ।এয়া সপোননে
দিঠক ।
মই কিবা কোৱাৰ আগতে
তায়েই
ক’বলৈ ধৰিলে “জানো তুমি মোক
কোনোপধ্যেই ক্ষমা
কৰি দিব নোৱাৰা কাৰণ মই
তোমাৰ বিশ্বাসত আঘাত কৰি
ৰঙীন সপোনবোৰত তেজৰ ফাঁকু
সানিলো ,তথাপিয়ো
কৈছোঁ যে পাৰা যদি ক্ষমা
কৰি দিয়া মোক ।
কিন্তু কি কৰিম কোৱা
মই যে আন কাৰোবাৰ
চাবি দিয়া পুতলা ।
মোৰ জনম মৰন সিহঁতৰ
হাতৰ মুঠিত ।
তেজ-মঙহেৰে গঠিত মানুহ
হৈয়ো
তোমাৰ শত্ৰুৰদ্বাৰা
ধাতৱ যণ্ত্ৰৰ
দৰে পৰিচালিত
হ’লো ।
গতিকে মই নিজকে কেতিয়াও
ক্ষমা কৰিব নোৱাৰো ।
তোমাৰ
লগতে ময়ো মেলানি মাগিলোঁ
এই
পৃথিৱীৰপৰা
।” তাই ৰিভলভাৰটো
নিজৰ বুকুত ৰাখি
গুলি এৰি দিলে ।
তাইক মই বাধা দিব
নোৱাৰিলো কাৰণ
সেইকণ শক্তি মই
বহুসময় আগতেই
হেৰুৱাই পেলাইছোঁ ।
গতিকে এতিয়া মই
কেৱল নীৰৱ দৰ্শক ।
তাই আহি মোৰ ওপৰতে
পৰিলহি ।
বহু কষ্ট কৰি তাইৰ চকুলৈ
চাবলৈ চেষ্টা কৰিলো ।
শেষবাৰৰ বাবে ।
সপোনবোৰ চকুলোৰ
সতে বাহিৰলৈ ওলাই আহিছে ।
মোৰ চকুযুৰি ক্ৰমান্বয়ে
বন্ধ হৈ আহিছে বোধহয়
ৰীমাৰো ।
অন্ধকাৰ অন্ধকাৰ
অন্ধকাৰ ,
চিৰদিনৰ বাবে ।
মৰহি গল অজানিতে আশাৰ কলিবোৰ ।

এটা ল’ৰা আৰু এজনী ছোৱালীৰ মাজত এক গভীৰ প্ৰেমৰ সম্পৰ্ক গঢ়ি উঠিছিল । লৰাটোৱে ছোৱালীজনীক নিজৰ জীৱনটোতকৈয়ো বেছি ভাল পাইছিল আৰু তাইক সকলোতকৈ বেছি গুৰুত্ব দিবলৈ ধৰিছিল  । মুঠতে খোৱা বোৱা পঢ়া শুনা সকলোবোৰতেই care লৈছিল  কিন্ত এটা কথা মন কৰিব লগীয়া যে যেতিয়াই আপুনি কাৰোবাক বেছি গুৰুত্ব দিব তেতিয়াই তেওঁৰ ওচৰত আপোনাৰ গুৰুত্ব একবাৰে হেৰাই যাব । এই লৰাটোৰো একেই অৱস্থা হ ল । সেয়ে দুৰ্গা মাৰ শপত , আঠখেলীয়া শপত দেওপানী শপত আৰু কত যে কি শপত খাই ভাল পাও বুলি কোৱাৰ পিছতো এদিন এৰি গৈছিল আনৰ মৰম বিছাৰি । কোনোদিন এৰি নাযাও বুলিও শপত খাই থোৱা ছোৱালীজনীয়ে পাহৰি গৈছিল সঁচা ভাল পোৱাৰ সজ্ঞা । সেয়ে চাগে লৰাটোৰ কাতৰ অনুৰোধ আহ্বান তথা বিননিয়েও গলাব নোৱাৰিছিল তাইৰ শিলৰ দৰে কঠোৱা হ্দয় খন । ইমানেই নহয় মিছাতে ভূল বুজি আতৰি নাযাবা বুলি সি তাইৰ ভৰিটো ধৰিছিল
তথাপিও নগলিল তাইৰ হৃদয় ।
লৰাটোৱে সিদিনা ভালকৈয়ে বুজিছিল যে এই এই পৃথিৱীত সঁচা ভালপোৱা বুলি একো বস্তুৱেই নাই । সঁচা মৰম ভালপোৱা বুলিও একো বস্তু নাই । আছে যদি সেয়া মাথোঁ প্ৰতাৰণা । আনহাতে দুনিয়াত সহজ সৰল মদপানী নোখোৱা  মানুহৰ বাবে বিশেষ গুৰুত্ব অথবা স্থান নাই । 
মনৰ বেজাৰত লৰাটো ইমানেই ভাগি পৰিছিল যে বহুদিনলৈ ভালদৰে ভাত পানী খাব পৰা নাছিল । কাম বন সকলোবোৰ এৰি দিছিল । বন্ধু বান্ধৱৰ লগত কথা বতৰা পাতিবলৈ এৰি দিছিল । হৃদয়ত লৈ ফুৰিছিল মাথো তাইৰ ছবিখন ।


এতিয়া প্ৰশ্ন হল তেওঁলোকৰ মাজত কেনেকৈ Break up হবলৈ পালে ???


প্ৰথম অৱস্থাত লৰাজনে এই বিচ্ছেদৰ কোনো কাৰণ বিছাৰি পোৱা নাছিল কিয়নো সি এনে কোনো জগৰ অথবা ভূল কৰা নাছিল যে যাৰবাবে তেওঁৰ জীৱনলৈ এনেকুৱা ধুমুহা নামি আহিব । সেয়েহে তেওঁৰ ভূল কি দেখুৱাই দিবলৈ বাৰে বাৰে অনুৰোধ কৰিছিল  ছোৱালীজনীক । কিন্ত ছোৱালীজনীয়ে লৰাটোৰ কথাৰ কোনো উত্তৰ দিয়া নাছিল । তেতিয়া তেওঁ মাটিত বাগৰি বাগৰি কান্দিছিল আৰু শান্তনা দিবলৈ ওচৰত কোনো নাছিল । তেওঁৰ ভূল কত ??? প্ৰকৃততে কাৰ ভূল ? লৰাটোৰনে ছোৱালীজনীৰ ?? দূৰগা মাৰ শপত খাই কোনোদিনে এৰি নাযাও বুলি কোৱা ছোৱালীজনীয়ে কিয় এনে কৰিলে ? কিয় নিৰাশ কৰিলে আশাবোৰ আৰু কিয় পাহৰি  গ’ল প্ৰতিশ্ৰুতিবোৰ ??? আপুনি জানিব বিছাৰেনে ?????
ইয়াৰ মূলতেই হ’ল ভূল বুজাবুজি । 


যি ভালপোৱাত বুজাবুজি নাই , বিশ্বাস নাই , আন্তৰিকতা নাই থাকে মাথো অৱহেলা সেয়া বাৰু কেনেকুৱা ভালপোৱা আপুনি জানেনে ???


লৰাজনে ছোৱালীজনীক প্ৰায়বোৰ কথাই উপদেশমূলক কথা কৈছিল । মবাইল ফুনৰ অপকাৰিতাৰ কথা বুজাইছিল আৰু কমকৈ ব্যবহাৰ কৰিবলৈ কৈছিল । আৰু এটা মুহূৰ্তৱো অবাবত নষ্ট নকৰিবলৈ কৈছিল ।


WhatsApp Facebook এইবোৰ বেছিকৈ ৱ্যৱহাৰ নকৰিবলৈ কৈছিল । ছোৱালীজনীয়ে কথাবোৰ এখন কানে শুনি আনখন কানে উলিয়াই দিছিল কিয়নো তাইৰ বাবে এই কথাবোৰ তিতা কেৰেলাৰ দৰে তিতা আছিল ।
আৰু ঘণ্টা ঘণ্টা হোৱাটচএপত অনলাইন হৈ থাকিছিল ।
আৰু এনেদৰে ঘণ্টা ঘণ্টা অনলাইন দেখিলে তাৰ বেয়া লাগিছিল ।
কিয়নো লৰাজনে বিছৰা নাছিল যে তেও ভালপোৱা ছোৱালীজনীয়ে WhatsApp Facebook ত লাগি জীৱনৰ অমূল্য সময়বোৰ পাৰ কৰক । তেওঁ বিছাৰিছিল যে ছোৱালীজনীয়ে অবাবত সময়বোৰ নষ্ট কৰাৰ সলনি কিবা কিতাপ এখনকে পঢ়ক নাইবা কিবা বেলেগ কাম কৰক কিন্তু অনবৰতে মবাইলত লাগি থকাটো তেও মুঠেই সহিব পৰা নাছিল আৰু ইয়াৰপৰাই তেওঁলোকৰ মাজত মনোমালিন্য হবলৈ ধৰিছিল ।

বাৰে-বাৰে
তোমাৰ প্ৰেমত পৰোঁ ,
অজানিতে ….
কেতিয়াবা মনত
খেলিমেলি লাগে,
তোমাক ভালপাওঁ বাবেই
তুমি ধুনীয়া নে
ধুনীয়া বাবে ভালপাওঁ
তোমাক ।
এটা কথা ভালদৰে জানো
যে,
মই ভালপাওঁ বাবেই
তোমাৰ অভিমান বাঢ়ে,
সাগৰফেনা বঢ়াৰ দৰে ।
বুকুত মোৰ অযুত আশা
সেয়া তুমি বুজিয়ো নুবুজা,
বিয়পাই দিয়া চৌপাশে
মোৰ
নিৰাশাৰ অলেখ ডাৱৰ ,
তথাপিয়ো ভালপাওঁ তোমাক ।

                                   এজন
                                  দূৰ্ভগীয়া মানুহ.,
                                 দুটকা পোৱাৰ আশাত তেওঁ
                                 হাতখন মেলিছে,

                               তেওঁৰ কাষত এটা ষ্টেইনলেচ
                                স্তিলৰ বাতি,
                               তাত পঞ্চাছ টকামানৰ
                              এটকীয়া-দুটকীয়া মুদ্ৰা,
                              সেইটো দাঙিবলৈয়ো হেনো
                              তেওঁৰ হাতত শক্তিৰ অভাব,
                              আপুনি ভালদৰে লক্ষ্য
                              কৰকচোন
                             তেওঁৰ হাত-
                              ভৰিতো ষ্টেইনলেচ স্তিল R
                              নাইবা প্লাষ্টিকৰ
                             প্ৰলেপ দেখা পাব ।

                           আকাশৰ বেলিটোৰ তেওঁৰ
                            প্ৰতি কোনো সনানুভূতি নাই
                           সেয়ে সি যিমান পাৰে সিমান
                            কঠোৰ হৈ পৰিছে..।

                            মানুহজন আৰু ৰাস্তাটোৰ মাজত
                            এখন পাতল কাপোৰ আছে
                            (য’ত তেওঁক শুৱাই থোৱা হৈছে)
                            সেইখনে শোষণ কৰিব পাৰিছেনে
                            ৰাস্তাটোৰ উত্তাপখিনি ,
                           এইটো কথা আমি নহয়
                            মাথোঁ তেওঁহে বুজিব যিজনে
                            শাস্তি ভোগ কৰিলেহে
                           জীয়াই থাকিব পাৰে ।।